Sterrenouders en hun verhaal
"Ik zou vooral willen dat het niet zo ongemakkelijk is. En dat Boyan niet ingeruild wordt. Dit jaar kreeg ik al te horen:
'Ik snap dat je zijn verjaardag wilt vieren, maar ik heb daar niks mee te maken.' "
Mama van Boyan* en zijn klein regenboogzusje
"Ik krijg soms de reactie 'oh, al 2 jaar geleden', maar dat is enkel omdat ik erover spreek. Met de eerste verjaardag heb ik wel wat mensen gehoord. Maar nu met tweede verjaardag kan ik de aantal mensen op 1 hand tellen. Dat doet enorm pijn...
Een stom berichtje kan al een hele steun zijn."
Mama van Paris, Élena*, Guilia* & Aurora
"Ik zou heel graag kaartjes ontvangen op de verjaardag van Seppe, ook gewoon omdat het terug een tastbare herinnering is. Toen hij 1 werd kregen we er nog veel, nu 5 jaar later amper. Als ik elk jaar wat kaartjes zou krijgen kan ik Seppe zijn herinneringendoos blijven vullen en herinneringen aan Seppe blijven maken."
Mama van Seppe*, Emma & Ellie
"Ik wil en zal blijven geloven dat er een dag komt waar we allemaal terug samen zullen zijn. We, mama en papa, verjaren beide in november en oh wat keken we om jou te ontmoeten. Wat nu een zeer pijnlijke herinnering zal zijn en blijven."
Mama van Achiel*
"Het verlies van onze dochter was onverwacht. Ze is overleden tijdens de bevalling en wij hoorden het pas toen ik 5 cm ontsluiting had. De bevalling was mooi en intiem, maar ook zwaar. Omdat ze nog niet was ingedaald bewoog ze ook niet meer mee. De verloskundige heeft veel foto's gemaakt van de bevalling en mijn vader in de week erna. Hoe moeilijk hun dit ook vonden ben ik ze tot op de dag van vandaag dankbaar hiervoor!"
Mama van Blisse, Riff, Ilvy* en regenboogje
"In het begin kregen we veel steun van onze naaste omgeving. Maar al snel merkte we dat het voor de meerderheid "gepasseerd" was. Er werd niet meer over haar gesproken en de vraag hoe het met ons ging werd niet meer gesteld. Een simpel kaartje ontvangen van de gemeente zou toch een manier zijn om te tonen dat ze voor "de wet" wel degelijk er toe doet."
mama van Ukkie* en regenboog broertje en toekomstig zusje
"Mensen willen altijd een oplossing bieden, terwijl je enkel nood hebt aan erkenning. Erkenning dat ons zoontje na 20weken zwangerschap wel degelijk bestaat. Erkenning vanuit de wetgeving. Wees gewoon een luisterend oor als naasten. Oplossingen geven veranderd niks aan de situatie, behalve dat je ons ermee kwetst.
Mama van Tibbe* & Naut
"Er was hulp aan alle kanten maar ik wilde geen hulp. Ik had totaal nog geen ruimte om toe te geven aan die rauwe rouw. Ik had nog een prematuur baby die mij heel hard nodig had. En die ook aan het rouwen was op haar manier. Dat was een zware en intensieve periode. Wanneer ik, na een jaar, openstond vor steun en rouw was er helaas niemand meer die vroeg hoe het net mij ging. Bijna niemand praat nog over Riley. De wereld gaat verder. De eerste sterfdag kregen we wel een kaartje of bloemmetje. Het 2e jaar heeft niemand er meer aan gedacht. Dat is jammer. Want dit slijt nooit."
Mama van Lexi & Riley*
"Ik moet toegeven dat steun snel ophoudt. Waar je de eerste maand nog veel mensen hoort, was het erna klaar. Maanden verder en mensen spreken er niet meer over, bijna alsof mijn sterrenkindjes niet bestaan hebben."
Mama van Micha, Amy, Luca*, Ezra en Niya*
"Ik zou het fijn vinden dat hij niet vergeten wordt. Het is straks 5 jaar geleden, maar hoort voor altijd bij ons. Ook al is dit niet zichtbaar. Jurre staat in de zwanenvijver van stichting felice. Alles wat wij in zijn naam ontvangen vinden wij heel fijn. Dus een kaartje van naasten ontvangen zoals deze van @littlebear_angelskeepsake zou zeker ook heel fijn zijn."
Mama van Jurre* en zijn 2 zusjes
"Toen was @bovendewolken & @berrefonds nog niet zo gekend, erg jammer dat ik geen mooie foto's heb van Victor. Ik ben ondertussen wel koesterkoerier voor Berrefonds, zo wil ik mensen die hetzelfde meemaken bijstaan. Dat het gemis nooit hoeft voorbij te gaan en als ze willen praten over hun sterretje! Ze moeten het voor niks en niemand laten. Dat wil ik iedereen meegeven!"
Mama van Victor*, * en regenboogzusje Anna-Lucia
"In begin krijg je veel steun maar na een halfjaar vergeten ze het en krijg ik vaak te horen 'mama van 1' en dan geef ik de reactie 'neen van 2!' Waarom vergeten ze over dat mijn oudste zoontje wel degelijk een klein zusje heeft?"
Mama van grote broer en zusje Yenthe*
"Ze is altijd grote zus voor onze jongere kindjes! Elke foto is zo belangrijk, dus dat is dan ook hetgeen we het meeste koesteren."
Mama van Emmy*, Lizzy & Abby
"We kregen steun van kraamzorg en van stichting IMA. Daarnaast had ik meer hulp na de crematie van mijn kindjes gewild. En mentale nazorg, misschien hoefde ik dan niet opgenomen te worden."
Mama van *, Bjørn*, Steyn*, Devin & Ryan
"Ik voelde altijd al dat het niet goed was en uit echo’s bleek dit pas bij week 26. Ik moest volledig platliggen en Teddy werd na 37 weken geboren met een ernstige hartafwijking. Later bleek ze het Noonansyndroom te hebben. Haar hele leven lag ze in het ziekenhuis en ze heeft een succesvolle operatie aan haar aorta gehad. Maar de grote operaties heeft ze niet meer gehaald. Op 26-02-2023 is Teddy gestorven op mijn buik. Als je mij vraagt was begrip van vreemden wel op zijn plaats geweest. Daarnaast is Teddy haar naam lezen op de kaartjes met Kerst en andere beurtenissen wel heel betekenis vol. Ik wil dat er ook aan haar gedacht wordt. Ze hoort bij ons gezin. Net als alle kindjes."
Mama van Teddy* & Jeppe
“Als ze vragen hoeveel kinderen je hebt, mogen onze sterrenkindjes meetellen. Ze zijn geboren ongeacht hoe oud ze zijn. Ze zijn geboren! Daar mag iedereen trots op zijn. Bij ons telt Ruby altijd mee."
Mama van Ruby* en Mathis & Matheo
"Senna overleed aan het Adenovirus. Dit gebeurde vrij onverwachts. Omdat we een dag voor haar overlijden haar eerste verjaardag nog hadden gevierd. Senna kreeg een hartritmestoornis omdat het virus op haar hart kwam te zitten. Ook hebben ze een ontstoken hartspier ondekt. Dit alles heeft er voor gezorgd dat zij niet meer tegen het virus kon vechten. Ik zou het fijn vinden als er vanuit andere zelf over Senna gepraat kan worden. Net zoals er over haar zusjes gepraat wordt."
Mama van Samara, Senna* & Jonna
"Na +40 minuten reanimeren hebben we aangegeven dat ze mochten stoppen. Otis* werd in onze armen gelegd en is een paar minuutjes later overleden. Van enkele vriendinnen kreeg ik, en nu nog, veel steun. Maar ik merk (vooral de oudere generatie) dat de maatschappij zo iets heeft van "Na 1 maand heb je genoeg geweend, nu terug aan het werk. Je bent nog jong genoeg om kinderen te krijgen. Ik wil meer tijd om te rouwen, minder druk van de overheid/werkgever/maatschappij om snel terug te moeten werken. Meer begrip over de omvang van het verdriet en de impact op ons leven. Dat rouwen levenslang is, de dood van je kind verwerk je niet, je verweefd het in je leven en ieder doet dit op een andere manier."
Mama van Otis* & Merle
"Dankjewel dat ik hun namen mag noemen. Vaak kreeg ik te horen dat een miskraam niet erg genoeg is om er verdrietig over te zijn. Laat staan hun namen te noemen."
Mama van Milan*, Lucas*, Thomas* en Vlada
"De rouwprocessen van man en vrouw zijn heel anders en dat botste ook soms heel erg! Er werd voor ons gekookt en hielpen mee met het huishouden. Er was toen corona en iedereen was thuis. Ik ben elke dag naar m’n ouders gegaan om daar te puzzelen en tv te kijken en te slapen. Ik was kraamvrouw maar durfde niet alleen te zijn ivm de paniek aanvallen. Het is zo mega heftig en het heeft tijd nodig had. Het is zeker nog niet weg. M’n lichaam reageert in die hele periode dat het gebeurd is, 4 jaar geleden, nog steeds héél heftig."
Mama van Leon* en Perre